سارا

رسيدن ميوه هلو

شاخص هاي عملكرد هاي عمده رسيدن هلو و تغيير رنگ گوشت ميوه از سبز به كاهي، سفتي گوشت و تعداد روز از مرحله تمام گل مي باشد (رود 1957) همانطور كه در مورد ساير ميوه ها صادق است هواي گرم در طول دورة بعد از گلدهي تعداد روزهاي لازم براي رسيدن به رسيدگي قابل برداشت را كاهش مي دهد (بتجر و ماشين 1965) (1)

هرس درختان هلو

هرس درختان هلو در مقايسه با درختان سيب اهداف بسيار متفاوتي را به دنبال دارد. بطوريكه قبلاً نيز توضيح داده شد، درخت هلو، جوانه هاي گل خود را روي شاخه هايي كه در فصل رشد هستند بوجود مي آورد (چوب يك لايه) از اينرو مي بايست درخت هر ساله وادار به رشد شود. اين حالت برعكس درخت سيب و درختان مشابهي كه جوانه هاي گل آنها در روي شاخه هاي چند ساله بوجود مي آيد؛ مي باشد كه نيازي به رشد سالانه براي ايجاد محل گل ندارد تفاوت اساسي ديگر بين درختان سيب و هلو، غلبة انتهايي بسيار كمتر در هلو و يا در بعضي از ارقام از قبيل ردهون است كه عملاً فاقد غلبه انتهايي است. ناگزير سرزدن شاخه ها درخت هلو از محل جوانه هاي تحتاني به منظور ايجاد زمينه رشد يا صرفاً ساده كردن اسكلت شاخه چند ساله و رويش شاخه هاي جديد بدون حذف جوانه انتهايي هر شاخه مطرح مي شود. انتخاب بين هرس كوتاه و هرس ساده سازي با توجه به سرعت رشد درخت صورت مي گيرد. در آب و هواي خشك، درختان آبياري شده به هرس كوتاه احتياج دارند زيرا بايد درخت به حداكثر مقدار رشد وادار شود. در آب و هوا و شرايط خاكي كه رطوبت و غذاي كافي در اختيار درخت هلو قرار مي گيرد تنها هرس ساده سازي براي وادار ساختن درخت به رشد و نهايتاً ايجاد زمينه نمو جوانه هاي گل كافي است.

شاخه هايي در ارتفاع 40 الي 60 سانتي متر است زيرا اينها شاخه هايي هستند كه تعداد بيشماري جوانه گل در روي آنها نمو مي يابد. تيمان (1976) نمو جوانه گل برروي شاخه ها هلو را در پنج ناحيه طبقه بندي كرد. در ناحيه زير تحتاني ميزان رشد شاخه نسبتاً ضعيف است، فقط جوانه هاي رويشي تا اندازه‌اي كه نمو نموده اند يافت مي شوند. در منطقه تحتاني شدت رشد به مقدار حداكثر خود مي رسد و قوي ترين ميانگره ها در اين منطقه هستند. ناحيه مركزي داراي ويژگي رشد كمتري مي باشد. خصوصيات رويشي اين ناحيه تعداد كم جوانه هاي برگ است كه اكثراً جوانه هاي گل متفرق در گره ها مشاهده مي گردد. در ناحيه زير انتهايي معمولاً خصوصيات رويشي وجود ندارد. جوانه هاي گل منحصر و جدا از يكديگرند.

ناحيه انتهايي بوسيلة ميانگره هاي كوتاه مشخص مي شود. تعداد كمي جوانه هاي (گل يا رويشي) نمو يافته قابل رويت اند. در شاخه هاي كوتاهتر از 30 سانتي متر ناحيه تحت قاعده اي كه قسمت فوقاني ناحيه مركزي نواحي زير انتهايي نقاط با زرد مشخص گلدهي هستند. با ارزش ترين قسمت اين نوع شاخه براي جوانه، يعني ناحيه تحتاني و قسمت پايين تر از قسمت مركزي است كه نامشخص مي باشد. در شاخه 10 سانتي متري يا كوتاهتر معمولاً نواحي تحتاني، زيرانتهايي و انتهايي وجود دارد. از اين رو هرس بايد به گونه اي باشد كه شاخه هاي 40 الي 60 سانتي متر توليد شوند. (2)